Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej (Oblaci) Contemplatio

 

Oblatów można spotkać i poznać na różne sposoby. Różnorodne formy ich zaangażowania ukazują kim są i jakim ideałem się kierują. Ich Konstytucje i Reguły odzwierciedlają charyzmat ich Założyciela, Eugeniusza de Mazenoda, mądrość początków oraz dynamizm w obliczu potrzeb naszej współczesności. Na tych stronicach znajdziemy podstawowe zasady będące u korzeni ich duchowości.

Nasze wezwanie
Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej gromadzi w jedno wezwanie Jezusa Chrystusa, podjęte w Kościele i postrzegane poprzez pryzmat zbawczych potrzeb świata. Wzywa nas ono do pójścia za Nim i do udziału w Jego posłannictwie słowem i czynem.

Żyć Jezusem Chrystusem
Oblaci wybrani i "przeznaczeni do głoszenia Ewangelii Bożej" (Rz 1,1) idąc za Jezusem Chrystusem porzucają wszystko. Współdziałając w dziele odkupienia, starają się głębiej Go poznać, z Nim się utożsamić, pozwolić Mu sobą zawładnąć i naśladować Go całym życiem.

Pośród najbardziej opuszczonych
Oblaci Maryi Niepokalanej są Zgromadzeniem misyjnym. Ich naczelną służbą w Kościele jest ukazywanie Chrystusa i Jego Królestwa najbardziej opuszczonym, niesienie Dobrej Nowiny ludom, które jeszcze jej nie przyjęły i pomoc w odkrywaniu ich własnej wartości w świetle Ewangelii. Natomiast tam, gdzie Kościół już istnieje, oblaci kierują się do grup, z którymi on ma najmniej kontaktu.

 

Aby budzić wiarę
Pragną czynić wszystko, co w ich mocy, aby wzbudzić i ożywić wiarę w tych, do których są posłani i aby pomóc im odkryć kim jest Chrystus, a poprzez różne formy świadectwa i posługi odpowiadają na najbardziej naglące potrzeby Kościoła.

Z odwagą pokorą i ufnością
Będąc bardzo blisko ludzi, wśród których pracują, oblaci z uwagą śledzą dążenia i wartości, którymi oni żyją. Nie lękają się jasnego przedkładania wymogów Ewangelii i odkrywania nowych dróg, tak aby orędzie zbawienia dotarło do wszystkich ludzi.

Radykalnie
W sposób radykalny pragną naśladować Jezusa Chrystusa, czystego i ubogiego, który odkupił świat przez swoje posłuszeństwo. Dlatego-z daru Ojca- wchodzą na drogę rad ewangelicznych.

Jedność życia
Oblaci osiągają jedność swego życia jedynie w Jezusie Chrystusie i przez Niego. Zróżnicowane posługi apostolskie i każdy akt ich życia jest okazją do spotkania z Chrystusem, który przez nich oddaje się innym, a im - przez innych.

Jako nieustająca modlitwa
Jako misjonarze wielbimy Pana zgodnie z różnymi natchnieniami Ducha Świętego: niesiemy przed Niego codzienny ciężar naszej troski o ludzi, do których jesteśmy posłani (por 2 Kor 11, 28). Całe nasze życie jest modlitwą o nadejście Królestwa Bożego w nas i przez nas.

Wspólnota i posłannictwo
Nasze posłannictwo wypełniamy we wspólnocie i przez wspólnotę, do której należymy. Nasze wspólnoty mają więc charakter apostolski. w miarę jak wzrasta między nimi komunia umysłów i serc, oblaci dają świadectwo przed ludźmi, że Jezus wśród nich żyje i jednoczy ich po to, aby ich posyłać na przepowiadanie Swego Królestwa.

Z Maryją Niepokalaną
Patronką Zgromadzenia jest Maryja Niepokalana. Otwarta na Ducha Świętego, jako pokorna służebnica całkowicie poświęciła samą siebie osobie i dziełu Zbawiciela. w Dziewicy zatroskanej o przyjęcie Chrystusa, aby dać Go światu, dla którego jest On nadzieją, oblaci widzą wzór wiary Kościoła i własnej.

 

Święty Eugeniusz de Mazenod - urodził się 1 sierpnia 1782 r. w Aix, stolicy Prowansji (na południu Francji), w rodzinie arystokratyczno - urzędniczej.
Rewolucja francuska przerwała mu spokojne dzieciństwo. W obawie przed prześladowaniami rodzina uciekła do Włoch. Powrót do Aix w 1802 r. do domu matki - wobec rozbicia małżeństwa jego rodziców - jedynie pogłębił pustkę duchową u młodego Eugeniusza.
Wstąpił on do Seminarium Duchownego św. Sulpicjusza w Paryżu. Tam kształtował się on duchowo, okrzepł w walce z przeciwnikami oraz wytyczył kierunek własnej drogi życiowej w kapłaństwie.
Po przyjęciu święceń w 1811 r. powrócił do Aix, gdzie bez reszty oddał się służbie ubogim, więźniom i młodzieży, pozbawionym dotąd należytej opieki duszpasterskiej.
W 1816 r. założył wspólnotę kapłanów, nazwaną wówczas Misjonarze Prowansji, której celem była działalność apostolska wśród miejscowej ludności.
17 lutego 1826 r. zostaje zatwierdzone założone przez Eugeniusza zgromadzenie pod nazwą Oblatów Najświętszej i Niepokalanej Maryi.
14 października 1832 r. Eugeniusz otrzymuje sakrę biskupią w kościele św. Sylwestra na rzymskim Kwirynale. W 1837 r. zostaje on mianowany biskupem Marsylii.
Zmarł 21 maja 1861 r. 19 października 1975 r. został beatyfikowany przez papieża Pawła VI, a 3 grudnia 1995 r. kanonizowany przez Jana Pawła II.

 

Do Katowic Misjonarze Oblaci przybyli w roku 1933. Gościny użyczyli im w Bogucicach Bracia Bonifratrzy.
Od 1936 roku budując klasztor, zbudowali również małą kaplicę poświęconą Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. 5 września 1937 roku odbyło się uroczyste poświęcenie domu i kaplicy publicznej. Przy niej to powstawała od 2 grudnia 1939 roku placówka duszpasterska.
W miarę jak rozrastało się osiedle Koszutka, rosła potrzeba powiększenia świątyni.
W czasie II wojny światowej ojciec superior Franz Kister zaczął ubiegać się u ks. Biskupa Adamskiego o urzędowe utworzenie parafii.
8 grudnia 1940 roku ojciec Kister został pierwszym proboszczem na Koszutce.
W czasie "odwilży politycznej" - od 13 maja 1957 roku do listopada tegoż roku postawiono kościół, który został poświęcony przez ks. Biskupa Herberta Bednorza 8 grudnia 1957 r.
Dopiero w roku 1994 rozpoczęto przebudowę i rozbudowę świątyni. Kamień węgielny został w 1990 poświęcony przez Ojca Świętego Jana Pawła II, podczas pielgrzymki parafialnej do Rzymu. Konsekracji dokonał ks. Arcybiskup Damian Zimoń - 21 maja 1999.

 

Zgodnie z zachętą Soboru Watykańskiego II wspólnoty oblackie często posługują się Jutrznią jako modlitwą poranną, a Nieszporami jako modlitwą wieczorną. Z Modlitwą w ciągu dnia łączy się rachunek szczegółowy. Po odmówieniu Modlitwy na zakończenie dnia wspólnie lub prywatnie, mówi się „Cała piękna jesteś, o Maryjo"

 

 1. MODLITWA PORANNA  I  ROZMYŚLANIE
Dla swego Zgromadzenia Założyciel przyjął modlitwę poranną, jaką sam się posługiwał od czasów seminaryjnych w paryskim Saint - Sulpice. Forma trynitarna tej modlitwy w jego odczuciu wyrażała samą istotę naszego powołania: żyć jak prawdziwi synowie Boży, naśladować Jezusa Chrystusa i pracować dla chwały Bożej pod natchnieniem Ducha Świętego.

 

 

Rozmyślanie oblata ma orientację apostolską: przysposabia go do mówienia innym o Tym, którego poprzez nią odkrył i ukochał. Ma ona za przedmiot Jezusa Chrystusa oraz Jego sposób wypełniania woli Ojca.  Rano rozmyślamy w towarzystwie Maryi, do której w sposób szczególny zwracamy się na początku i na końcu ćwiczenia Orację wieczorną przeżywamy wspólnie w obecności Najświętszego Sakramentu, jako rozmowę wytchnienia z Jezusem i spotkanie w Nim całej oblackiej rodziny.

 

2. PARTYKULARZ
Wybitnie specyficzną modlitwą Oblatów jest partykularz, odprawiany w godzinach południowych (rachunek szczegółowy). Jedyność polega na formie: fragment Pisma Św. - jako wejście w Obecność Pana, wezwanie Ducha Św., Litania oblacka, wezwania w intencjach Kościoła i Zgromadzenia oraz Anioł Pański.

 

3. NAWIEDZENIE W INTENCJI MISJI
Pozostaje naszą tradycją, że po obiedzie udajemy się do kaplicy, aby się modlić w intencji misji i misjonarzy.

 

4. PISMO ŚWIĘTE
„Ponieważ Słowo Boże jest pokarmem ich życia wewnętrznego i apostolstwa, nie zadowalają się samym jego pilnym studiowaniem, ale przyjmują je uważnym sercem, aby lepiej poznać Zbawiciela, którego kochają i chcą objawiać światu. To słuchanie Słowa sprawia, że stają się bardziej zdolni do odczytywania wydarzeń historii w świetle wiary" (K 33).

To postanowienie znalazło się w Regułach z 1826 r. Zobowiązywało ono, żeby misjonarze, powróciwszy do domu, przeznaczyli czas „ na rozważanie Bożego Prawa, studiowanie Pisma św". Miało to dostarczyć pokarmu ich życiu wewnętrznemu, jak też ich przepowiadaniu.

 

5. CZYTANIE DUCHOWNE
„Przez rozmyślanie nad Słowem Bożym i systematyczne studium chrześcijańskiej Tradycji, oblat uczy się swoją wiarę pogłębiać, wyrażać i nią się dzielić" (R 52).

 

Modlitwy wieczorne oblaci rozpoczynają śpiewem  „Salve Regina…”
 Przeważnie modlitwa wieczorna rozpoczyna się wspólnym odmówieniem Nieszporów lub oracją. Dodaje się w takim wypadku wybrane modlitwy z przytoczonych, za żywych i zmarłych, według ustaleń we wspólnocie. Dołącza się również modlitwy specjalne: zalecone przez przełożonych lub biskupa.

Zgodnie z ustaleniami naszej katowickiej wspólnoty po obiedzie idziemy do kaplicy, aby się modlić za misje, misjonarzy, ale także za zmarłych oblatów, krewnych i dobrodziejów. Ta modlitwa oparta jest na Psalmie 130.

MODLITWY ZA ZMARŁYCH
Z głębokości wołam do Ciebie, Panie,* Panie, wysłuchaj głosu mego.
Nachyl swe ucho *
Na głos mego błagania.
Jeśli zachowasz pamięć o grzechu, Panie* Panie, któż się ostoi?
Ale Ty udzielasz przebaczenia,* Aby Ci ze czcią służono.
Pokładam nadzieję w Panu,+
Dusza moja pokłada nadzieję w Jego słowie,*
Dusza moja oczekuje Pana.
Bardziej niż strażnicy poranka,* Niech Izrael wygląda Pana.
U Pana jest bowiem łaska,* U Niego obfite odkupienie.
On odkupi Izraela*
Ze wszystkich jego grzechów.
Chwała Ojcu...
P- Panie wysłuchaj modlitwy nasze.
W. A wołanie nasze niech do Ciebie przyjdzie.
P- Pan z wami.
W. I z duchem twoim
Módlmy się:
Boże, Dawco przebaczenia i miłośniku zbawienia ludzkiego, prosimy Twą dobroć: spraw, by wszyscy nasi współbracia w Zgromadzeniu, krewni i dobrodzieje, którzy zeszli z tego świata, za przyczyną Najświętszej Maryi zawsze Dziewicy i wszystkich Świętych Twoich osiągnęli udział w wiecznej szczęśliwości. Przez Chrystusa, Pana naszego.
— Amen.