Kantor - animator śpiewu w zgromadzeniu liturgicznym Liturgia

Kantorem określa się przewodnika i nauczyciela śpiewu liturgicznego. Słowo kantor używane było już w czasach starożytnych: "Postawił przed ołtarzem śpiewających psalmy i słodki był dźwięk ich pieśni" (Syr 47,9).

 

1. W historii liturgii

W uroczystej liturgii oprócz celebransa, diakona, lektora, psałterzysty, scholi canto-rum czy chóru, wyróżnia się posługę kantora. Według definicji encyklopedycznej słowo kantor wywodzi się od łacińskiego wyrażenia cantare i oznacza śpiewać. Kantorem określa się przewodnika i nauczyciela śpiewu liturgicznego. Słowo kantor używane było już w czasach starożytnych: "Postawił przed ołtarzem śpiewających psalmy i słodki był dźwięk ich pieśni" (Syr 47,9).

O kulcie pierwszych chrześcijan nie posiadamy zbyt wielu informacji. Nie ulega jednak wątpliwości, że znaczny wpływ na ich życie wywarł kult synagogalny. Wynikał on m. in. z faktu, iż chrześcijanie wiedli zbliżony tryb życia do hebrajczyków, zamieszkując we wspólnotach i nie mieszając się z poganami, co ułatwiało gromadzenie się na wspólne modlitwy i łamanie chleba. Również śpiewy synagogalne są bezpośrednim źródłem, z którego narodził się śpiew liturgiczny pierwszych wspólnot chrześcijańskich. Także funkcja kantora została przejęta z synagogi żydowskiej.

Nowsze badania dowodzą istnienia kantora w liturgii chrześcijan już w III wieku. Wymienia go św. Hipolit przy okazji lektoratu. Mówiąc o kantorze, św. Hipolit wskazuje, że nie musi on należeć do osób duchownych. Podkreśla także, że kantorowi nie powierza się nigdy funkcji lektora. Większość badaczy przyjmuje jednak, że dopiero w IV wieku spotykamy pierwszą wzmiankę o kantorze. W tym samym czasie w znaczniejszych ośrodkach monastycznych zaczynają powstawać specjalne grupy ludzi, złożone głównie z mnichów, których zadaniem było przewodzenie śpiewom wspólnoty. Nie byli to jeszcze wyspecjalizowani śpiewacy, lecz gorliwi uczestnicy zgromadzenia liturgicznego.

Powszechnie termin kantor przyjął się dopiero w V wieku, w odniesieniu do psalmisty. Jego zadaniem było intonowanie psalmów, podczas gdy wierni odpowiadali mu, powtarzając refren. Stanowisko kantora datuje się wraz z chwilą powołania do istnienia scholi cantorum. Zgodnie z przekazem historycznym wśród kantorów należących do scholi cantorum panował określony porządek hierarchiczny. Na czele zespołu kantorów stał primicerius, nazywany również magister scholae, następnie secondarius, tertius scholae oraz quartus scholae, określany również archiparafonistą. Z biegiem czasu schole zaczęto zakładać także w innych ośrodkach katedralnych i zakonnych (m. in. Metz, S. Gallen, Reichenau, Fulda), co stało się przyczyną wprowadzania stanowiska kantora. Kantorzy wypełniali swoje obowiązki przede wszystkim w kościele, ale także nauczali w szkołach. W późniejszym okresie urząd kantora rozpowszechnił się w klasztorach i kolegiatach.

Mówiąc o ustanowieniu kantora, literatura przedmiotu zwraca uwagę na jeszcze jeden fakt, mianowicie na posługę lektora. W parafii, w której liturgię sprawował kapłan, funkcje diakona spełniali lektorzy. Do ich zadań należało czytanie lekcji mszy, godzin kanonicznych, przyjmowanie i przygotowanie darów ofiarnych, łamanie konsekrowanego chleba i rozdzielanie Komunii św. Lektorzy wykonywali także psalm po czytaniu. Niektóre z tych funkcji przejęli w późniejszym czasie właśnie śpiewacy (cantores). Jednym z zadań kantora w V wieku było wykonywanie aklamacji Alleluja przed Ewangelią. Niekiedy prowadził również śpiewy w chórze duchownych wykonujących oficjum, gdzie intonował antyfony i psalmy, a także był odpowiedzialny za całość wykonywanych śpiewów. Od IX wieku wprowadzono rozróżnienie pomiędzy kantorem a muzykiem. W stosunku do kantora używano określenia cantor per usum, natomiast muzyka nazywano cantor per artem, co oznaczało, że pierwszy z nich był wykonawcą śpiewów, a drugi nauczycielem teorii. W ciągu wieków zakres obowiązków kantora ulegał znacznemu rozszerzaniu. W XI i XII wieku kantor stał się urzędem i godnością z kanonicką prebendą, co sprawiało, że w czasie liturgii używał odpowiednich szat: cappa choralis, bądź pluviale, w lewej dłoni trzymał baculus, natomiast prawą ręką dyrygował śpiewającymi. Literatura przedmiotu dostarcza jeszcze innych szczegółów związanych z pełnieniem posługi kantora, zwłaszcza w środowiskach klasztornych. Przykładowo trzynastowieczny Liber Ordinarius z Henrykowa podaje, że obowiązkiem kantora było nie tylko kierowanie śpiewem liturgicznym (intonowanie w liturgii godzin wszystkich hymnów, z wyjątkiem seksty i nony, antyfon do Benedictus i Magnificat; w czasie Mszy św. introitu, responsorium, Alleluja, tractus, śpiew na ofiarowanie, Sanctus, Agnus Dei, śpiew na Komunię św., a także śpiew z ludem Gloria in excelsis Deo i Credo po rozpoczęciu przez celebransa), ale także troska o bibliotekę klasztorną, skryptorium, księgi liturgiczne, czy prowadzenie nekrologu konwentu.

Do XVI wieku funkcję kantora spełniali zasadniczo duchowni, głównie z uwagi na to, że byli ludźmi wykształconymi. Kantorem mógł być wyłącznie doświadczony i wykształcony śpiewak. Po Soborze Trydenckim urząd kantora można było powierzać także osobom świeckim. Taką możliwość podaje m. in. synod w Utrechcie (1865), który dopuszczając do pełnienia funkcji kantora mężczyzn świeckich, postawił określone wymogi: "Mężczyźni świeccy, których wybiera się do śpiewania oficjum w kościele, powinni być ludźmi pobożnymi i prowadzącymi życie prawdziwie chrześcijańskie, takimi mianowicie, którzy w to, co śpiewają ustami, wierzą sercem i potwierdzają czynami". Na przestrzeni wieków za poziom śpiewów liturgicznych odpowiedzialny był biskup i kapituła. Kantorom stawiano wysokie wymagania, również moralne. Wszelkiego rodzaju nadużycia były piętnowane przez odpowiednie władze duchowne. I. Pawlak, powołując się na materiały źródłowe, wymienia następujące nadużycia: niedouczenie, brak troski o księgi liturgiczne, lenistwo i niedbałość w wykonywaniu śpiewów, a także dobór repertuaru uwłaczający godności świątyni.
Z biegiem czasu zadania kantora przejmowali organiści. Jedną z przyczyn takiego stanu rzeczy był brak wystarczających środków na jego utrzymanie (np. w Gnieźnie w XVIII wieku kantor za śpiew rorat otrzymywał 42 floreny). Organista oprócz właściwych mu obowiązków przejmował także rolę intonatora i wykonawcy psalmodii. Tego typu praktykę, niejednokrotnie podyktowaną względami praktycznymi, zaobserwowano szczególnie w XIX wieku. Przywrócenie na nowo urzędu kantora nastąpiło w dokumentach XX wieku.

2. W dokumentach posoborowych

Nie ulega wątpliwości, że orzeczenia dokumentów posoborowych stoją u źródeł wielkiej odnowy liturgii w Kościele katolickim, także w dziedzinie sztuki muzycznej i związanej z nią instytucji kantora. O jego obecności i znaczeniu w zgromadzeniu liturgicznym odnajdujemy szereg obowiązujących norm kościelnych, publikowanych sukcesywnie w okresie posoborowym, zarówno w instrukcjach rzymskich kongregacji, jak i w instrukcjach liturgiczno - muzycznych, wydanych przez konferencje episkopatu wielu krajów.

O instytucji kantora jest mowa najpierw w instrukcji Kongregacji Obrzędów Inter Oecumenici z 1964 r., w której czytamy: "Alumni powinni często spełniać przysługujące im na mocy święceń funkcje liturgiczne: diakona, subdiakona, akolity, lektora, a ponadto komentatora i kantora" (n. 13 b).

Z kolei zadania kantora wyraźnie określa instrukcja o muzyce w świętej liturgii Musicam sacram z 1967 r.: "Trzeba się zatroszczyć, aby zwłaszcza tam, gdzie nie ma możliwości zorganizowania nawet małej scholi, powołano przynajmniej jednego czy drugiego kantora, odpowiednio przygotowanego, który by wykonywał choćby proste melodie, gdy lud uczestniczy w przeznaczonej dla niego części, a także odpowiednio kierował samymi wiernymi i podtrzymywał ich. Jest rzeczą wskazaną, by tego rodzaju kantor znajdował się nawet przy kościołach posiadających scholę, mianowicie dla tych obrzędów, w których schola nie może brać udziału, a które wypada odprawić z pewną okazałością, a więc ze śpiewem" (n. 21).

Aż dwukrotny, podobny zapis znajdujemy w Ogólnym wprowadzeniu do Mszału Rzymskiego z 2002 r.: "Powinien być również kantor albo dyrygent chóru, który by podtrzymywał śpiew całego ludu i nim kierował. Co więcej, gdy nie ma chóru, kantor winien czuwać nad wykonaniem poszczególnych śpiewów" (n. 104) oraz: "Wypada, by celebrującemu kapłanowi z zasady asystowali: akolita, lektor i kantor" (n. 116).

W kwestii udziału kantora w liturgii głos zabierają również dokumenty Kościoła w Polsce. Na pierwszym miejscu należy wymienić instrukcję Episkopatu Polski O muzyce liturgicznej po Soborze Watykańskim II z 1979 r., w której znajdujemy następujące stwierdzenia: "Muzyka, a zwłaszcza śpiew, jest nie tylko ozdobą uroczystej liturgii, ale jest jej integralną częścią. Dlatego należy pilnie zabiegać o to, by czynności liturgiczne w miarę możności były odprawiane ze śpiewem, uwzględniając równocześnie podział funkcji między różne osoby" (n. 4); "Każda czynność liturgiczna powinna być uprzednio starannie przygotowana pod względem duszpasterskim i muzycznym. Odpowiedzialnym za to jest przede wszystkim duszpasterz kościoła oraz jego współpracownicy, a zwłaszcza organista, kantor oraz prowadzący zespoły śpiewacze" (n. 5); "Należy także szkolić i firmować kantorów - solistów, którzy w poszczególnych przypadkach mogą zastąpić scholę" (n. 35).

Wzmiankę o kantorze zawiera także II Polski Synod Plenarny (1991-1999): "Należy dowartościować w liturgii posługę kantora" (n. 131).

Z kolei we Wskazaniach Episkopatu Polski po ogłoszeniu nowego wydania Ogólnego wprowadzenia do Mszału Rzymskiego z 2005 r. odnośnie do posługi kantora znajdujemy następujące sformułowania: "W trzeciej formie aktu pokutnego, na wzór propozycji podanych w mszale, kapłan może układać inne, podobne, i może ich wykonanie powierzyć lektorowi lub kantorowi, zwłaszcza gdy są śpiewane" (n. 10); "Aklamacja przed Ewangelią”. Powinna więc wykonywać ją schola lub kantor albo organista" (n. 15); "Zgodnie z OWMR 91 wierni świeccy, po odpowiednim przygotowaniu, powinni spełniać w liturgii wszystkie funkcje, które są dla nich przeznaczone, a więc „pełnić funkcję kantora" (n. 54).

Przytoczone wypowiedzi posoborowych dokumentów Kościoła w omawianym aspekcie pozwalają stwierdzić, iż potrzeba kantora w liturgii jest w pełni oczywista i bezdyskusyjna. Niestety, w rzeczywistości Kościoła w Polsce, jak dotąd, brak właściwie odrębnej funkcji kantora w zgromadzeniu liturgicznym. Wydaje się, że jego konieczność nie została jeszcze w pełni dowartościowana, gdy tymczasem prawodawstwo kościelne stawia przed nim bardzo jasne i konkretne zadania.


3. Zadania kantora dziś

"Czynności liturgiczne należą do całego Kościoła, poszczególnych natomiast członków dotyczą w różny sposób, zależnie od stopnia święceń, urzędu i czynnego udziału" (KL n. 26). Przypomniana w posoborowej odnowie zasada podziału funkcji w zgromadzeniu liturgicznym przyczyniła się do wyodrębnienia osób spełniających w liturgii także służbę muzyczną. Bogactwo uroczystej liturgii nadzwyczaj wyraźnie widoczne jest właśnie w liturgii śpiewanej, w czasie której szczególną funkcję spełnia kantor. Z przedstawionych w punkcie drugim dokumentów Kościoła wynika szereg istotnych wniosków:

- posługa kantora musi stać się urzędem stałym,
- kantor powinien znajdować się w każdym kościele,
- kantor powinien posiąść odpowiednie przygotowanie muzyczne i liturgiczne.

Do szczegółowych jego zadań podczas liturgii należy zaliczyć:

1. Dobór i przygotowanie śpiewów liturgicznych. Zakłada to znajomość przepisów liturgicznych, tekstów oraz uwzględnia stopień trudności wykonania melodii i możliwości zgromadzenia liturgicznego.

2. Intonowanie, kierowanie i podtrzymywanie śpiewu wiernych: na wejście, na obrzęd przygotowania darów, na Komunię św., na zakończenie. Kantor powinien śpiewać razem ze scholą, bądź występować samodzielnie, wykonując przeznaczone dla niego śpiewy na przemian z zespołem albo wszystkimi wiernymi. Jeżeli chodzi o śpiewy Ordinarium missae, szczegółowe przepisy podaje Ogólne wprowadzenie do Mszału Rzymskiego (OWMR 2002). Śpiew Kyrie eleison, zgodnie z litanijnym charakterem, powinien wykonać albo schola z ludem, albo kantor z ludem. Śpiew ten może zostać wykonany także przez chór w formie wielogłosowej. Gloria i Credo zasadniczo powinien rozpoczynać celebrans, ale może uczynić to także kantor. Aklamacja Sanctus w myśl dokumentów powinna być wykonana przez całe zgromadzenie liturgiczne. Jakkolwiek prawodawca nie wymienia kantora, to jednak jego obecność jako prowadzącego ten śpiew wydaje się być jak najbardziej wskazana i uzasadniona. Również Agnus Dei, które z natury jest śpiewem ludu, może intonować kantor. Wezwanie Agnus Dei wykonuje kantor, natomiast dalszą część inwokacji śpiewa całe zgromadzenie liturgiczne.

3. Podawanie intencji modlitwy powszechnej oraz wykonanie śpiewu Exsultet, gdy nie ma diakona.

4. Śpiew sekwencji, jeśli nie wykonuje jej schola lub chór.

5. Śpiew psalmu responsoryjnego, gdy nie ma psałterzysty.

Ważną kwestią związaną z posługą kantora jest zajmowane przez niego miejsce w czasie liturgii. Zgodnie z OWMR 2002 "Siedzenia dla innych usługujących należy tak umieścić, aby jasno odróżniały się od miejsc dla duchowieństwa i by łatwo mogli oni pełnić powierzone im funkcje" (n.310). Nie ulega wątpliwości, że także dla kantora powinno znajdować się osobne miejsce, z którego mógłby wypełniać swoją funkcję. I. Pawlak sugeruje, że powinno ono znajdować się w pobliżu ołtarza albo obok ołtarza, tak, by kantor miał łatwy dostęp do mikrofonu i mógł nawiązać kontakt z całym zgromadzeniem liturgicznym.

* * *


Na zakończenie Światowych Dni Młodzieży w Kolonii (21 VIII 2005) Benedykt XVI wyraził następującą myśl: "Odkryjmy głębokie bogactwo liturgii Kościoła i jego przedziwną wielkość: nie my urządzamy święto dla siebie, lecz to sam Bóg żywy przygotowuje dla nas święto". Nie ulega wątpliwości, że jedną z posług ubogacających liturgię Kościoła jest właśnie funkcja kantora, o którą zdaje się wołać coraz trudniej radzące sobie ze śpiewem zgromadzenie liturgiczne. Należy mieć tylko nadzieję, że ciągle przywoływane prawne sformułowania i postulaty w tej kwestii znajdą swoje odzwierciedlenie w codziennej praktyce liturgiczno - duszpasterskiej Kościoła.

3
Marca

Autor wpisu

Adam