Katedra Chrystusa Króla (cz.1) Dekada Historyczna

Mocą bulli Vixdum Poloniae unitas z 28 października 1925, kościołem katedralnym nowo powstałej diecezji katowickiej został ustanowiony neogotycki kościół Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach. Pierwsi biskupi katowiccy, w tym szczególnie Arkadiusz Lisiecki (1926-1930), budowę nowej katedry przyjęli jako jeden z ważniejszych elementów swej posługi biskupiej. Po pierwszych kilku latach intensywnych prac budowlanych powstała pierwsza część katedry - prezbiterium, którego uroczyste poświęcenie przez biskupa Stanisława Adamskiego nastąpiło 6 czerwca 1938. W uroczystości wzięli udział oprócz biskupów Stanisława Adamskiego i Juliusza Bieńka, także biskup polowy Józef Gawlina, kapituła katedralna oraz licznie zebrani duchowni i wierni. Ze strony władz świeckich udział wzięli wojewoda Michał Grażyński, marszałek sejmu śląskiego Karol Grzesik, przedstawiciele władz samorządowych, wojska, organizacji kościelnych.

8 sierpnia 1938 bp Stanisław Adamski przy budującej się katedrze powołał do istnienia samodzielną placówkę duszpasterską w charakterze lokalii. Obszar nowej placówki duszpasterskiej został wydzielony z istniejących parafii katowickich: Najświętszej Maryi Panny i parafii Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach. Do czasu utworzenia własnego cmentarza lokalia miała korzystać z cmentarzy parafii, z których była wydzielona. Jej granice wyznaczały od południa i wschodu granice miasta, z tym, że od strony wschodniej dodatkowo wyznaczały ją ul. Graniczna do ul. Powstańców wraz z lotniskiem na Muchowcu. Od zachodu: Wita Stwosza, Ligonia, Podchorążych, Kościuszki do Zgrzebnioka i dalej do granic miasta, a od północy — od ulicy Granicznej, Powstańców do ulicy Francuskiej, Jagiellońską, ulicą Kochanowskiego przez Plac K. Miarki do ul. Kościuszki. Z parafii Mariackiej do nowej lokalii przyłączono 2702 wiernych, a z parafii Piotra i Pawła 2978. W pierwszych dniach istnienia nowa placówka duszpasterska liczyła więc 5680 wiernych. Nową lokalię włączono do dekanatu katowickiego.

Pierwszym duszpasterzem - administratorem został mianowany ks. Karol Skupin - oficjał sądu biskupiego, któremu do pomocy przydzielono dwóch wikariuszy: ks. Eryka Twardzika i ks. Jana Klyczkę. W lutym 1939 roku erygowano stacje Drogi Krzyżowej.

25 sierpnia 1939 ks. Karol Skupin zrezygnował z administrowania lokalią, ale już 8 września, a więc w kilka dni po wybuchu wojny, został ponownie mianowany „tymczasowym administratorem parafii Chrystusa Króla”. 2 października 1939 administratorem lokalii został mianowany ks. Stefan Szwajnoch. 3 listopada 1939 władze okupacyjne aresztowały ks. Szwajnocha. Placówkę duszpasterską przy budującej się katedrze przekazano ks. Rudolfowi Adamczykowi, który przejął jej zarząd w randze substytuta. W czasie okupacji księża przy katedrze otrzymali prawo trzykrotnego odprawiania mszy świętej w niedziele i święta.

28 lutego 1941 ks. Rudolf Adamczyk wraz biskupami Stanisławem Adamskim i Juliuszem Bieńkiem zostali wygnani z diecezji. Po wysiedleniu ks. Adamczyka opiekę duszpasterską przy katedrze przejął ks. Franciszek Woźnica, mając do pomocy wikariuszy w osobach ks. Pawła Latuska i ks. Wilhelma Lizury. Ten ostatni 29 marca 1941 przejął faktyczne kierownictwo nad „parafią katedralną” i jako tzw. Pfarrvikar kierował nią aż do zakończenia okupacji.