Galaci Lectio Divina ze Św. Pawłem

Ks. Dr Hab. Prof. UO Jan Kochel

List do Galatów był adresowany do wiernych całej krainy Azji Mniejszej (Ga 1,2; 3,1). Ten północny region dzisiejszej Turcji, w czasach Pawła był prowincją rzymską. Swoją nazwę otrzymał w III w. przed Chr. od najeźdźców celtyckich (Gallów). Tą samą nazwą określano też europejską Galię (2 Tm 4,10). Galaci to mieszkańcy obu tych krain (1 Mch 8,2; 2 Mch 8,20; Ga 3,1). Apostoł Paweł skierował swój list do tych wspólnot, do których sam nie mógł przybyć. Było to zatem nie tyle pismo prywatne, co urzędowe; tzw. pismo ogólne, które krążyło od wspólnoty do wspólnoty: Kiedy zapoznacie się z tym listem, postarajcie się, aby poznał go także Kościół w Laodycei… (Kol 4,16).

CZYTAJ!
Ga 6,11-18; Mt 24,42-44

Dlatego czuwajcie, bo nie wiecie, którego dnia przyjdzie wasz Pan! Zważcie na to, że gdyby gospodarz wiedział, o jakiej porze nocy przyjdzie złodziej, na pewno by czuwał i nie pozwoliłby mu włamać się do swego domu. Dlatego też i wy bądźcie gotowi, bo w chwili, kiedy się nie spodziewacie Syn Człowieczy przyjdzie.

ROZWAŻ!

List do Kościołów Galacji w swoim adresie przywołuje Jezusa Chrystusa, który wydał samego za nasze grzechy, aby nas wyrwać z obecnego złego świata zgodnie z wolą Boga, naszego Ojca (1,4). Apostoł wskazuje na Jezusa jako jedynego Zbawcę i Pośrednika między ludźmi a Bogiem. On wziął na siebie całe zło tego świata, aby uwolnić ludzi od niego, zgodnie zresztą z wolą Boga, naszego Ojca. Nie określa czasu powtórnego przyjścia dnia Pańskiego. W zakończeniu przypomina wiernym pochodzenia judeochrześcijańskiego Galicji, że obrzezanie bowiem nic nie znaczy ani nieobrzezanie, tylko nowe stworzenie. Na tych, którzy tej zasady będą się trzymać, to jest na Izraela Bożego, niech zstąpi pokój i miłosierdzie (Ga 6,15n).
Pokój i miłosierdzie stanie się udziałem wszystkich, którzy uwierzą i przyjmą łaskę Chrystusa – staną się „nowym stworzeniem”. Dla św. Pawła spotkanie ze Zmartwychwstałym Panem pod Damaszkiem okazało się nowym wydarzeniem, które zasadniczo zmieniło całe jego życie (por. Dz 9,1-19; 22,3-21; 26,12-19; Ga 1,12-17). On – jako jeden z pierwszych – stał się „nowym człowiekiem”. Jego nowe życie jest odtąd życiem w Chrystusie i z Chrystusem. Pokój i miłosierdzie dane mu na drodze do Damaszku nie okazały się daremne. Paweł pozwolił, aby łaska Chrystusa przemieniła go całkowicie. Tej samej łaski pragnie dla wszystkich wierzących, stąd przekonanie gdybyśmy nawet my sami, albo gdyby anioł z nieba głosił wam ewangelię inną od tej, którą wam głosiliśmy, niech będzie wyłączony ze wspólnoty… (Ga 1,8).
Paweł jako świadek i głosiciel Ewangelii strzegł depozytu zdrowej nauki i wzywał do czujności Kościoły Galacji. Praktycznym przykładem owej czujności jest ewangeliczne porównanie do nocnego włamania się złodzieja do domu gospodarza (Mt 24,42-44; por. Łk 12,39n; 1 Tes 5,2-4; 2 P 3,10; Ap 3,3; 16,15). Takim „włamaniem” do wspólnoty Nowego Przymierza były poglądy tych, którzy chcieli zafałszować Ewangelię i podporządkować chrześcijan zasadom judaizmu. Apostoł kazał takich fałszywych nauczycieli wykluczyć ze wspólnoty. Potwierdziły to oficjalnie decyzje tzw. zgromadzenia (soboru) Jerozolimskiego (por. Ga 2,1-10; Dz 15,1-35). Zbawienie Żydów i pogan dokona się dzięki wierze. Dla wszystkich istnieje tylko jedna droga usprawiedliwienia – wiara w Jezusa Chrystusa (Ga 2,15-21; por. Rz 3,21-22).

W tym kontekście trzeba pytać współczesnych wyznawców Chrystusa: